Bij Van Lanschot Kempen is inclusie onderdeel van onze dagelijkse manier van werken. Met initiatieven zoals ons Ability Programma zetten we stappen om een werkplek te creëren waar iedereen kan bijdragen en groeien—met focus op talent, niet op beperking. Deniz Aydemir-Döke, Senior Specialist Inclusion and Diversity, vertelde open over haar persoonlijke reis en kijk op inclusie.

Kun je iets over jezelf vertellen?

Mijn naam is Deniz, wat “de zee” betekent in het Turks. Ik ben een 42-jarige blinde vrouw en moeder van twee energieke jongens. Ik heb ongeveer 30 jaar in Turkije gewoond voordat mijn partner en ik besloten om onze PhD’s in de Verenigde Staten te halen. We verhuisden naar Pennsylvania en brachten later, tussen 2018 en 2019, enige tijd door in Puerto Rico—veel verhuizingen, veel culturen! Ik heb mijn doctoraat in Counselor Education and Supervision behaald aan Penn State University, waar ik als universitair docentewerkte. In 2022 zijn we naar Nederland verhuisd.

Kun je iets vertellen over jouw rol en hoe je werkdag eruitziet?

Ik werk als Senior Specialist Inclusie en Diversiteit binnen HR. Als academicus heb ik altijd al interesse gehad in inclusie en diversiteit. Deze rol is dus een perfecte kans om mijn academische kennis in de praktijk te brengen. Net als iedereen werk ik op mijn computer, behalve dat die van mij het JAWS-programma heeft, een schermlezerdie het scherm hardop voorleest, zodat ik zelfstandig kan werken. Het belangrijkste is dat de systemen die ik gebruik toegankelijk moeten zijn om mijn werk effectief te kunnen uitvoeren.Mijn dag bestaat uit veel online- en fysieke vergaderingen, het bijwonen van externe evenementen en samenwerken met collega's. Op het eerste gezicht lijkt mijn dag op die van anderen, zolang de tools maar toegankelijk zijn.

Wat betekent een beperking voor jou persoonlijk?

Voor mij is een beperking een kenmerk – het is onderdeel van de menselijke variatie. Sommige mensen zijn lang, anderen kort, sommigen hebben zwart haar, anderen blond, sommigen kunnen zien, anderen niet. Maar een beperking is ook een minderheidsstatus, omdat de wereld niet is ingericht op mensen met een beperking. Dit wordt het sociale- of minderheidsmodel van beperking genoemd. Ik zie mezelf niet als gebroken of als iemand die gerepareerd moet worden. Ik wil volledig kunnen deelnemen zonder zicht. Ik zie blindheid ook niet als lot, ongeluk, straf of lijden. Het is onderdeel van wie ik ben, een identiteit waar ik trots op ben.

Hoe heeft jouw ervaring als persoon met een beperking jouw professionele carrière gevormd?

Mijn beperking heeft zowel mij als mijn carrière gevormd. Met steun van mijn ouders werd ik de eerste vrouw in mijn familie die een diploma behaalde, en uiteindelijk ook een PhD in psychologie. Ik was vastbesloten om psycholoog te worden, en dat lukte – ondanks dat professoren twijfelden of een blinde wel therapeut kon zijn.

Vooroordelen hielden me nooit tegen, maar het was niet makkelijk. Elke keer moest ik bewijzen dat ik capabel was – soms door dingen anders te doen, maar toch hetzelfde resultaat te bereiken. 

De uitdaging is dat je bijna nooit ziet dat mensen met een zichtbare beperking uitblinken in hun werk. Zelf heb ik nooit een blind rolmodel gehad in mijn omgeving, en daarom zet ik me juist in voor sociale rechtvaardigheid, diversiteit en gelijke kansen. Dit maakt mijn huidige functie enorm betekenisvol voor mij. 

Kun je een moment op het werk delen waarop je je bijzonder gesteund of betrokken voelde?

Tijdens een vergadering vertelde ik dat ik collega's niet aan hun stem kan herkennen en vroeg ik hen zich voor te stellen tijdens het spreken. Een collega deed dat direct na de vergadering – en ze doen het nog steeds. Dat kleine gebaar betekende veel voor me. Normaal gesproken zou ik niet vragen: "Wie bent u?", omdat het onnatuurlijk aanvoelt, dus hun inspanning om mij erbij te betrekken was erg belangrijk.

Wat helpt volgens jou om een écht inclusieve werkplek te creëren voor mensen met een beperking?

Wees inclusief. Wees niet bang om te praten. Geef kansen en richt je op hoe je iemand kunt ondersteunen. Vraag niet of iemand iets kan, maar onderzoek welke ondersteuning die persoon nodig heeft.Wees ook voorzichtig met microagressies. Bijvoorbeeld: ja, praat met je collega's met een beperking, maar vraag niet: "Ik ben benieuwd, ben je zo geboren?"

Samen maken we het verschil

Bij Van Lanschot Kempen bouwen we aan een organisatie waar diversiteit niet alleen wordt gewaardeerd, maar ook écht benut. Ons Ability Programma is er om barrières te doorbreken en een inclusieve werkplek te creëren.